ΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ ΜΑΣ

ΕΝΑ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ ΜΑΣ

του Γιώργου Λιβέρη


Η Δ/νση Αθλητισμού και Πολιτισμού της Περιφέρειας Αττικής με το έγγραφο της υπ’ αριθμ. 25.344 της 23/2/2012 με θέμα: «Ενημέρωση Ομοσπονδιών, Ενώσεων και Σωματείων, Αγωνιστικού Αθλητισμού» γνωρίζει τα εξής:

Ότι στην Περιφέρεια Αττικής δημιουργήθηκε μια ΝΕΑ Διεύθυνση Αθλητισμού και Πολιτισμού, με αρμοδιότητα την εποπτεία και τον έλεγχο των αθλητικών Σωματείων, των ΕΝΩΣΕΩΝ και ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ.

Αυτό τι μπορεί να σημαίνει;

Το έγγραφο, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελεί μια Εγκύκλιο απευθυνόμενη προς όλους, ανάγκασε τις ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ με ημερομηνία 28/3/2012 να ενημερώσουν τα Σωματεία τους.

Από το 1959 μέχρι σήμερα την αρμοδιότητα, την εποπτεία κι τον έλεγχο των παραπάνω Νομικών Προσώπων (Ομοσπονδιών, Σωματείων, Ενώσεων κ.λ.π.) είχε η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Στην πραγματικότητα είχε τον έλεγχο σε όλα τα Νομικά Πρόσωπα που επιχορηγούσε.

Με τη ΝΕΑ Διεύθυνση αλλάζει κάτι τυπικό ή και ουσιαστικό;

Οι Νομαρχίες έχουν έσοδα. Στο παρελθόν ο Γιάννης Σγουρός σε επίσημη εκδήλωση παρέδωσε στον αρμόδιο φορέα 60 εκατ. Ευρώ (!) για τις ανάγκες του Αρχαίου Θεάτρου Ηρόδου του Αττικού (το γνωστό Ηρώδειο) στην Ακρόπολη. Σε άλλη περίπτωση είχε την ευκαιρία να δηλώσει (εάν δεν με απατά η καλή μου μνήμη) ότι έχει δώσει στην Πολιτεία πάνω από 200 εκάτ. Ευρώ (!!).

Μήπως με τη νέα μορφή που δίνεται στην εποπτεία και τον έλεγχο των Ομοσπονδιών απεγκλωβίζεται η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού από τις ευθύνες αυτές οι οποίες μετακυλίονται στις Νομαρχίες;

Η Εγκύκλιος εστάλη σε συγκεκριμένο πίνακα αποδεκτών. Δεν πήγε προς κάθε Σωματείο. Πήγε προς τα Σωματεία κ.λ.π. τα οποία ενισχύονται. Άρα η ύπαρξη ενδιαφέροντος για οικονομικό έλεγχο είναι δεδομένη.

Μια αρχική σκέψη προσανατολίζεται στην ιδέα ότι η Πολιτεία επιθυμεί ο Αθλητισμός πλέον να ενισχύεται από τα έσοδα της Νομαρχίας και όχι από τα υποβαθμισμένα δικά της ομόλογα.   Αυτό ίσως σημαίνει ότι ο Βασίλης Σεβαστής κάθε 6 μήνες όταν «κατεβάζει τα ρολά» του ΣΕΓΑΣ θα τα βάζει με τον Γιάννη Σγουρό και όχι με τον Πάνο Μπιτσαξή. Εάν έτσι γίνει, θα το μάθουμε. Είναι θέμα «ρεπορτάζ» αλλά και διευκρινήσεων των αρμοδίων.

7/4: Είκοσι χρόνια χωρίς τον Αντώνη Τρίτση

Αθλητής, πολιτικός, δήμαρχος, αγωνιστής, Παναθηναϊκός. Ο Αντώνης Τρίτσης έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 7 Απριλίου 1992.

Πέρασαν δύο δεκαετίες από την αποφράδα ημέρα της 7ης Απριλίου 1992. Όταν ο Αντώνης Τρίτσης, σαν σήμερα, έκλεινε τα μάτια για τελευταία φορά σε ηλικία μόλις 55 ετών.
Υπήρξε από τους λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα πολιτικούς που άφησαν πλούσιο έργο, χωρίς ιδιοτέλειες, καθώς και σπουδαίος αθλητής στίβου του Παναθηναϊκού.
Το Greenzone θυμάται την αθλητική και πολιτική ζωή του Αντώνη Τρίτση
Γεννήθηκε το 1937 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του εκδήλωσε έντονη λατρεία για τον αθλητισμό. Φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού Κεφαλληνίας και έπαιξε ως σέντερ μπακ.

Σε νεαρή ηλικία ήρθε με τους γονείς του στην Αθήνα και εντάχθηκε στην οικογένεια του Παναθηναϊκού. Τίμησε τη φανέλα με το Τριφύλλι με εκπληκτικές επιδόσεις στο στίβο. Έκλεβε την παράσταση κάθε φορά που αγωνιζόταν στο δέκαθλο, ενώ από τα αγαπημένα του αγωνίσματα ήταν το άλμα εις ύψος. Πανελληνιονίκης, με σημαντικά επιτεύγματα και σε διεθνείς διοργανώσεις και κάτοχος πανελλήνιων ρεκόρ.
Όταν τον βρήκε ο θάνατος ήταν δήμαρχος Αθηναίων. Η τοπική αυτοδιοίκηση της πρωτεύουσας της χώρας είναι μία θέση με παραδοσιακά «πράσινο» χρώμα. Από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Παναθηναϊκού, η δημαρχία της Αθήνας σχετιζόταν με το Τριφύλλι. Μέγιστες είναι οι προσφορές της οικογένειας Πλυτά, της οικογένειας Μερκούρη, του Γεώργιου Τσόχα, του Κωνσταντίνου Κοτζιά στον Παναθηναϊκό. Ο Αντώνης Τρίτσης, όμως, είναι ο μόνος Δήμαρχος που δεν πρόσφερε διοικητικά αλλά ενεργά ως πρωταθλητής.
Εξαιρετικά... Παναθηναϊκή ήταν η 7η Ιουλίου 1957. Οι φίλαθλοι πρώτα χειροκρότησαν στο Στάδιο τον Αντώνη Τρίτση στους ελληνο-γιουγκοσλαβικούς αγώνες, και στη συνέχεια αποθέωσαν και την ποδοσφαιρική ομάδα που κέρδιζε 1-0 τον ΟΣΦΠ με γκολ του Λάκη Σοφιανού.
Από τα επιτεύγματά του ξεχωρίζουμε την πρώτη νίκη στο άλμα εις ύψος στους Ελληνο-γιουγκοσλαβικούς αγώνες του 1957. Ήταν 7 Ιουλίου όταν η φίλαθλη κοινότητα είχε στραμμένα τα βλέμματα στον Γιώργο Ρουμπάνη που πετύχαινε πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο επί κοντώ. Τότε ήταν που ο Τρίτσης κατάφερε και έκλεψε, έστω και λίγη, από τη δόξα του Έλληνα αθλητή με εξαιρετική εκτίναξη 1.84μ. στο ύψος. Η καλύτερη επίδοσή του μέχρι τότε ήταν 1.75μ!
Τα σπουδαία για τον αθλητή ήρθαν την επόμενη χρονιά. Στους 17ους Βαλκανικούς αγώνες της Σόφιας. Εκεί όπου στις 21 Σεπτεμβρίου 1958 ο πολυαθλητής του Παναθηναϊκού και μετέπειτα πολιτικός καταρρίπτει το ελληνικό ρεκόρ του Δεκάθλου με 5.393 βαθμούς. Μπορεί να μην κέρδισε κάποιο μετάλλιο, όμως κατάφερε και χρίστηκε βαλκανιονίκης και στα 10 αγωνίσματα του δεκάθλου, στο οποίο τελικά κατέκτησε την 4η θέση.
  
Όταν απομακρύνθηκε από τον αθλητισμό ένα νέο κεφάλαιο ξανοιγόταν μπροστά του. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική με καθηγητές σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας και ο Νίκος Εγγονόπουλος. Έκανε το μεταπτυχιακό του, με υποτροφία, στη σχολή Πολεοδομίας – Χωροταξίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου του Ιλινόις, όπου μετέπειτα δίδαξε και ως καθηγητής. Η αγάπη του για τον αθλητισμό παρέμενε το ίδιο ζεστή και έτσι ειδικεύτηκε σε κατασκευές αθλητικών εγκαταστάσεων.
Ασχολήθηκε με την πολιτική από τα μέσα της δεκαετίας του 60’. Το 1967 με την κατάλυση της Δημοκρατίας, ξεκινάει η έντονη αντιστασιακή δράση του Αντώνη Τρίτση, ως σύνδεσμος του ΠΑΚ με το εξωτερικό. Βρίσκεται μπλεγμένος όταν ο φίλος και συνεργάτης του Γιάννης Κορωναίος τοποθετεί βόμβα στον Εθνικό Κήπο κατά την ώρα της συνάντησης του δικτάτορα Παπαδόπουλου με τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας των Η.Π.Α. Λερντ. Κατέφυγε στην Ιταλία, όπου με το ψευδώνυμο «Γιάννος» αγωνίστηκε κατά της Χούντας.
Μετέπειτα πολιτεύτηκε με το ΠΑΣΟΚ. Διατηρούσε σχέσεις φιλίας με τον Ανδρέα Παπανδρέου, διετέλεσε υπουργός Χωροταξίας - Περιβάλλοντος και Εθνικής Παιδείας – Θρησκευμάτων. Με την τοπική αυτοδιοίκηση ασχολήθηκε από το 1990, όταν και εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηνών.
Το τέλος γράφτηκε στις 7 Απριλίου 1992 από βαρύ αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο σε ηλικία μόλις 55 ετών. Η οικογένειά του, αλλά και μεγάλη μερίδα του Τύπου της εποχής έριξαν τις ευθύνες στους γιατρούς που άργησαν να διαγνώσουν την κατάστασή του. Γυμναζόταν καθημερινά, έχαιρε άκρας υγείας και μέχρι και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του δεν είχε χρειαστεί να τον παρακολουθήσει ποτέ γιατρός!
Η μνήμη του παραμένει αιώνια. Ο Νίκος Σουρής εξέδωσε βιβλίο με την ιστορία της ζωής του με τίτλο «το τελευταίο αγώνισμα του δεκάθλου». Ως ελάχιστος φόρος τιμής, το όνομά του χαρίστηκε στο Δημοτικό Στάδιο Χολαργού, στο Περιβαλλοντικό Πάρκο Ίλιου, στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δημαρχείου Αθηνών, στο Δημοτικό Γυμναστήριο Κεφαλονιάς.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.greenzone.gr/2012/04/74-eikosi-xronia-xoris-ton-antoni.html#ixzz1rOEYGtzD

ΣΟΒΑΡΕΣ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΟΒΑΡΕΣ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ο παλαιός πρωταθλητής μας του Στίβου Νίκος Γεωργόπουλος, ο μοναδικός Έλληνας αθλητής με 23 Πανελλήνιες νίκες στους δρόμους ταχύτητας και εκλεκτό Μέλος του Δ.Σ. των Παλαιμάχων Παναθηνα'ι'κού και Μέλος των Ελλήνων Olympians, ανησυχεί σοβαρά. Εντείνονται οι ανησυχίες του για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ιδίως μετά τις υπουργικές δηλώσεις.

Ο Νίκος τοποθετήθηκε ως εξής:

του Νίκου Γεωργόπουλου
Βαλκανιονίκη του στίβου

 Μετά τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν ποδοσφαιρικό αγώνα στην Αίγυπτο, με 74 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, ο Υπουργός Πολιτισμού και αρμόδιος για θέματα αθλητισμού Παύλος Γερουλάνος, έκανε κάποιες δηλώσεις σχετικά με το γεγονός, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στα Μ.Μ.Ε. προκαλώντας όμως ερωτηματικά.

Τι μας είπε ο κ. Υπουργός ότι «είναι θέμα χρόνου να δούμε και στα Ελληνικά γήπεδα σκηνές Αιγύπτου» προαναγγέλλοντας ταυτόχρονα τολμηρές αποφάσεις και νέα μέτρα για τη βία!!

Ερώτημα πρώτο: Τι είναι αυτό που κάνει τον κ. Υπουργό βέβαιο ότι, σύντομα θα έχουμε και στη χώρα μας παρόμοια τραγικά επεισόδια; Τι στοιχεία έχει; Γιατί δεν τα δημοσιοποιεί; Γιατί δεν τα δίνει στο Εισαγγελέα ώστε να προλάβουμε ζωές;

Ερώτημα δεύτερο: Γιατί οι δεκάδες νόμοι που ψηφίστηκαν από το 1979, χρονιά που επαγγελματοποιήθηκε το ποδόσφαιρο, μέχρι σήμερα, με την διαβεβαίωση πάντα, ότι «τώρα το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο και η βία θα εξαλειφθεί»,  είχαν και εξακολουθούν να έχουν μηδενικά αποτελέσματα;

Ερώτημα τρίτο: Γιατί οι μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις από ιδρύσεως Ελληνικού Κράτους δεν φρόντισαν να θεσμοθετήσουν τον αθλητισμό στο σχολείο; Γιατί τον εγκατέλειψαν μέσω των αθλητικών σωματείων στα χέρια ανεύθυνων έως περίεργων αθλητικών παραγόντων; Γιατί επαγγελματοποίησαν – εμπορευματοποίησαν το λαϊκότερο των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο, σε μία χώρα που μέσα σε όλα τα άλλα στερείται και αθλητικής παιδείας; Αποτέλεσμα αυτών αλλά και άλλων δεν είναι από τις βασικές αιτίες ότι η βία συνεχώς οξύνεται;

Θα έλεγα λοιπόν ότι ο χώρος του αθλητισμού, γενικότερα του Πολιτισμού, περνάει μεγάλη κρίση. Τα προβλήματα ασφαλώς και είναι πολύ βαθύτερα γι’ αυτό χρειάζονται ριζικές αλλαγές, βαθιές τομές. Και να έχουμε επίσης και κάτι καθαρό στο μυαλό μας, κάτι που η ίδια η ζωή μας έχει διδάξει. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Εάν θέλουμε έναν αθλητισμό έναν πολιτισμό να είναι δικαίωμα του λαού και όχι ταξικό, τότε χρειάζονται βαθιές αλλαγές που μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να επιβάλει.